သံဃာကို ဘယ္လိုၾကည္ညိဳရမလဲ
အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိ(စ္)ခရိုင္၊ ဆန္ေဂးဘရီယယ္ၿမိဳ႕မွာ ရိွတဲ့ ေဒါက္တာဦးေမာင္ေမာင္+ေဒၚေမယုမိသားစုတို႔ရဲ႕ ဓမၼစကၡဳဓမၼာရံုမွာျပဳလုပ္တဲ့ ဓမၼသင္တန္းမွာ သင္တန္းကို (၁)နာရီေဟာျပၿပီး “ေမးလိုရာေမး” ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ကိုလဲ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ ထည့္ထားပါတယ္။
အဲဒီမွာေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြထဲက ဗုဒၶဘာသာဝင္အမ်ားနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ေမးခြန္းတခုကေတာ့ …
“ရတနာသံုးပါးကို မတုန္မလွဳပ္ ယံုၾကည္ရမယ္ဆိုတဲ့အထဲက သံဃာေတာ္ကို မတုန္မလွဳပ္ ယံုၾကည္မွဳတြင္ “သံဃာ” ၏အဓိပၸါယ္ႏွင့္ သံဃာကို မတုန္မလွဳပ္ယံုၾကည္ရန္ မည္ကဲ့သို႔ စိတ္ထားရမည္ကို ရွင္းျပေပးေတာ္ မူပါဘုရား …” ။ ေမးခြန္းရွင္က မခိုင္ခိုင္ေဌး (Rosemead ၿမိဳ႕) တဲ့့။
ေျဖ။ ။ ဒီေမးခြန္းမွာ ေမးထားတာ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ရိွပါတယ္။
ပထမအဆင့္က …သံဃာ၏အဓိပၸါယ္ တဲ့ …။
“သံဃာ” ဆိုတာ “အယူဝါဒေရာ၊ အက်င့္သီလပါ တူညီစြာနဲ႔ ကိေလသာကင္းစင္ေရးကို က်င့္ႀကံအားထုတ္ေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အေပါင္း” လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ရတနာသံုးပါးအရာမွာေတာ့ သာသနာ့ ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ “ရွင္ရဟန္းအေပါင္း” လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။
ဒုတိယအဆင့္က … သံဃာကို မတုန္မလွဳပ္ယံုၾကည္ႏိုင္ရန္ မည္ကဲ့သို႔စိတ္ထားရမည္ကို ရွင္းျပေပးပါဘုရား … တဲ့။
“မည္ကဲ့သို႔စိတ္ထားရမည္” ဆိုတာကေတာ့ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္ထဲမွာပါတဲ့အတိုင္း …
(၁) သုပၸဋိပေႏၷာ = ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့အတိုင္း ေကာင္းမြန္မွန္ကန္စြာ က်င့္ေတာ္မူပါေပ၏။
(၂) ဥဇုပၸဋိပေႏၷာ = ေျဖာင့္မတ္တည့္မွန္စြာ က်င့္ေတာ္မူပါေပ၏။
(၃) ဥာယပၸဋိပေႏၷာ = နိဗၺာန္န႔ဲထိုက္တန္ေအာင္ က်င့္ေတာ္မူပါေပ၏။
(၄) သာမိစိပၸဋိပေႏၷာ= ရိုေသေလးစားစြာ က်င့္ေတာ္မူပါေပ၏။
(၅) အာဟုေဏေယ်ာ = ေရွးရွဳေကာ္ေရာ္ ပူေဇာ္သည္ကို ခံေတာ္မူထိုက္ပါေပ၏။
(၆) ပါဟုေဏေယ်ာ = အထူးျပဳလုပ္ပူေဇာ္သည္ကို ခံေတာ္မူထိုက္ပါေပ၏။
(၇) ဒကၡိေဏေယ်ာ = နိဗၺာန္ကို ရည္မွန္း၍ လွဴဒါန္းသည္ကို ခံေတာ္မူထိုက္ပါေပ၏။
(၈) အဥၨလီကရဏီေယ်ာ = လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရိွခိုးျခင္းကို ခံေတာ္မူထိုက္ပါေပ၏။
(၉) အႏုတၱရံ ပုညေခတၱံ ေလာကႆ = လူအေပါင္း၏ ေကာင္းမွဳကို စိုက္ပ်ိဳးရာ လယ္ယာေျမေကာင္း သဖြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူပါေပ၏ … လုိ႔ အာရံုျပဳ ႏွလံုးသြင္းတဲ့ စိတ္ထားရမွာပါ။
ေမးခြန္းရွင္က တစ္သက္လံုး “သံဃံ သရဏံ ဂစာၦမိ” ဆိုလာခဲ့ၿပီး အခုမွ “မည္ကဲ့သို႔စိတ္ထားရမည္” ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေမးျမန္းတာကို အကဲခတ္ၾကည့္ရတာ “သံဃာ” ထဲမွာအပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ အခ်ဳိ႕ရဟန္းေတာ္ မ်ားအေပၚမွာ ၾကည္ညိဳစိတ္ထားဖို႔ အျမင္မၾကည္လင္စရာေတြ ၾကားေန၊ ျမင္ေနရတဲ့ ျပႆနာနဲ႔ ႀကံဳေနရတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ရိွပံုရတယ္ေနာ္။
ဒီလိုစိတ္ထားမ်ိဳး ေရွးကလဲ ပုထုဇဥ္ရဟန္းအခ်ိဳ႕ရဲ႕ အျပဳအမူေတြအေပၚ မၾကည္လင္တဲ့အတြက္ မိလိႏၵမင္းႀကီးမွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးပံုရပါတယ္။ မိလိႏၵမင္းႀကီးက အရွင္နာဂေသနမေထရ္ကို ဒီသေဘာမ်ိဳးန႔ဲ အဓိပၸါယ္တူတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးေလွ်ာက္ဖူးတယ္။
ဒီအေမးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အရွင္နာဂေသနမေထရ္ရဲ႕ ေျဖၾကားခ်က္ကလဲ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ လိုက္နာ မွတ္သားဖို႔အေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။ အရွင္နာဂေသနရဲ႕အေျဖကေတာ့ …
“မင္းႀကီး … ေလာကမွာ ေရဆိုတာ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူေအာင္ ပူေလာင္ေနတယ္ဆိုေစဦးေတာ့၊ မီးေတာက္မီးခဲကိုေတာ့ ၿငိမ္းေစႏိုင္ပါတယ္။
ထို႔အတူပဲ ပုထုဇဥ္ရဟန္းအခ်ိဳ႕မွာ အသင္မင္းႀကီးေတြ႕ရသလို ကိေလသာအပူမကင္းတဲ့အျပဳအမူ ေတြ ရိွေနတယ္ဆိုေစဦးေတာ့၊ သူတို႔ရဲ႕ကိေလသာအပူက က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူေနတဲ့ ေရေႏြးပူမ်ိဳးသာျဖစ္တယ္။ လူဝတ္ေၾကာင္ပုထုဇဥ္တို႔မွာရိွေနတဲ့ ကိေလသာအပူေတြက မီးေတာက္မီးခဲလို အပူေတြျဖစ္တယ္လို႔ ႏွိဳင္းယွဥ္ႏွလံုးသြင္းလိုက္ရင္လဲ ၾကည္ညိဳစိတ္ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
မင္းႀကီး … ေလာကမွာ ေရဟာ ေသာက္သံုးဖို႔မဆိုထားႏွင့္၊ ေျခေဆးဖို႔ေလာက္ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ ေလာက္တဲ့ ရႊံ႕ႏြံေရပင္ျဖစ္ေစဦးေတာ့၊ မစင္အညစ္အေၾကးကိုေတာ့ ေဆးေၾကာဖယ္ရွားႏိုင္ပါတယ္။
ထို႔အတူပဲ ပုထုဇဥ္ရဟန္းအခ်ိဳ႕ရဲ႕ အျပဳအမူေတြက ကိေလသာေတြနဲ႔ေနာက္က်ဳေနတဲ့ ရႊံ႕ႏြံေရ ေလာက္ပဲရွိတယ္။ လူဝတ္ေၾကာင္ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ ကိေလသာအညစ္အေၾကးေတြကေတာ့ မစင္အညစ္ အေၾကးေလာက္ရိွေနတယ္လို႔ ႏွိဳင္းယွဥ္ႏွလံုးသြင္းလုိက္ရင္လဲ ၾကည္ညိဳစိတ္ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
မင္းႀကီး … စားေကာင္းတဲ့သစ္သီးတစ္လံုးဟာ အပုပ္အနာေတြမကင္းဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ အလြန္႔အလြန္ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနသူရဲ႕ ဝမ္းမီးအပူကိုေတာ့ ၿငိမ္းေပးႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ၊ ပုထုဇဥ္ ရဟန္းအခ်ိဳ႕ရဲ႕ အျပဳအမူေတြဟာ အပုပ္အနာမကင္းတဲ့သစ္သီးလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေစဦးေတာ့၊ သံသရာတေလွ်ာက္လံုး ကိေလသာအဆာဓာတ္ေတြနဲ႔ ပူေလာင္ေနၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္လူဝတ္ေၾကာင္တို႔ရဲ႕ စိတ္အပူဓာတ္ကိုေတာ့ “အရဟတၱဇ” လို႔ေခၚတဲ့ ဘုရားအေမြေတာ္ သကၤန္းေရာင္ကေလးကပင္ ၿငိမ္းေအးေစ ႏိုင္ပါေပတယ္လို႔ ႏွလံုးသြင္းလိုက္ရင္ ၾကည္ညိဳစိတ္ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္ … တဲ့။
သံဃာကို ၾကည္ညိဳတတ္တဲ့စိတ္ကေလး ျဖစ္ေပၚလာေစဖို႔ “ေယာနိေသာ မနသီကာရ” လို႔ေခၚတဲ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ေတြးပံုကေလးေတြကို အရွင္နာကေသနက ေျဖဆိုေပးလိုက္တာပါ။ ဒါကို ဗုဒၶဘာသာ ဝင္တိုင္း အတုယူလိုက္နာၾကရင္ အကုသိုလ္ကင္းၿပီး ကုသိုလ္တိုးပြားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
————————————————————————————-
ဒီေမးခြန္းနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီးေတာ့ ေမးခြန္းထဲမွာမပါေပမယ့္ နည္းနည္းေျပာခ်င္တာရိွပါတယ္။
တခ်ိဳ႕က “သံဃာဆိုတိုင္း အတုမွန္းမသိ၊ အစစ္မွန္းမသိဘဲ ၾကည္ညိဳလွဴဒါန္းပူေဇာ္ေနေတာ့ေရာ၊ အစစ္အမွန္မဟုတ္ဘဲ လွဴဒါန္းပူေဇာ္တာ ဘာအက်ိဳးရိွမွာလဲ” ဆိုတဲ့ သံသယမ်ိဳးလဲ ရိွတတ္ပါတယ္။ ဒါမ်ိဳး ေမးျမန္းတာလဲ ႀကံဳဖူးတယ္။
ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၾကားရဖူးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။
အင္းဝေခတ္မွာ ရွင္ဘုရင္တစ္ပါးက တစ္ညမွာ အိပ္မက္ ထူးထူးျခားျခားမက္တယ္။ သူ႔အိပ္မက္က “ရဟႏာၱမေထရ္ျမတ္ႀကီးတစ္ပါး သူ႔နန္းေတာ္အထိ ဆြမ္းခံႂကြလာလို႔ သူကိုယ္တိုင္ရဟႏာၱမေထရ္ျမတ္ႀကီးကို
ဆြမ္းေလာင္းလွဴလိုက္ရတယ္” လို႔ မက္တာတဲ့။
ေနာက္ေန႔ ပြဲေတာ္တည္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးေရာက္လာေတာ့ ရွင္ဘုရင္ႀကီးက သူ႔အိပ္မက္ကို ေျပာျပၿပီး “ေနၾကဦး၊ မြန္းမတည့္မခ်င္း ငါပြဲေတာ္မတည္ဘူး၊ ရဟႏာၱအရွင္ျမတ္ႀကီး ဆြမ္းခံႂကြလာရင္ စားဦးစားဖ်ား ေလာင္းလွဴႏိုင္ေအာင္ ေစာင့္မယ္” ဆိုၿပီး ပြဲေတာ္မတည္ေသးဘဲ ဒီအတိုင္းအသင့္ျပင္ၿပီး ေစာင့္ေနသတဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕ျပင္က သုႆန္ဇရပ္မွာေနၾကတဲ့ သူေတာင္းစားလင္မယားမွာ မယားက ကိုယ္ဝန္ ေဆာင္ထားခ်ိန္ျဖစ္လို႔ “ရွင္ဘုရင့္ ပြဲေတာ္အုပ္ကို စားခ်င္တဲ့ခ်င္ျခင္း” ျဖစ္သတဲ့။ သူ႔ခ်င္ျခင္း လင္ေယာက္်ားကို ေျပာျပတဲ့အခါ ေယာက္်ားက “နင့္ခ်င္ျခင္းက ေသေပါက္တိုးမယ့္ခ်င္ျခင္းႀကီးျဖစ္လို႔ ငါလဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး” ဆိုၿပီး ျငင္းတယ္။
မယားက “ရွင္ေယာက္်ားျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ညံ့ရသလား။ ရွင္မသိဘူးလား၊ ဒီႏိုင္ငံကရွင္ဘုရင္ ႀကီးဆိုတာ ရဟန္းသံဃာကို အလြန္ၾကည္ညိဳတယ္။ ကဲ … ရွင္ဘာမွျငင္းမေနနဲ႔။ က်ဳပ္ေျပာသလို လုပ္ေခ်၊ ရွင့္မွာ ကတံုးလဲ တုံးၿပီးသားပဲ၊ သြား … ေက်ာင္းတိုက္တစ္ခုခုမွာ သံဃာေတာ္ေတြမသံုးေတာ့ဘဲ စြန္႔ပစ္ ထားတဲ့ သကၤန္းအိုတစ္စံုနဲ႔ သပိတ္အိုတစ္လံုး ရေအာင္ေတာင္း၊ ၿပီးရင္ အဲဒီသကၤန္းကိုရံု၊ သပိတ္ကိုေပြ႕ၿပီး နန္းေတာ္ထဲသြားေပေရာ့။ ရွင္ဘုရင္ႀကီးက သူ႔ပြဲေတာ္အုပ္ကို ေလာင္းလွဴလိုက္လိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး တိုက္တြန္းလိုက္တယ္။ ေယာက္်ားခမ်ာလဲ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖစ္ေပမယ့္ မယားအႀကံက ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး သူေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။
အခ်ိန္ကလဲ မြန္းတည့္ခါနီးေနၿပီ၊ ရွင္ဘုရင္ႀကီးကလဲ သူ႔အိပ္မက္အတိုင္း ရဟႏာၱအရွင္ျမတ္ႀကီး ဆြမ္းခံႂကြလာႏိုးႏိုးန႔ဲေစာင့္ေနရာက မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ နန္းေတာ္ျပတင္းနားအထိထြက္လာၿပီး အျပင္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ေနတုန္းမွာပဲ … ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက ဆံပင္ကလဲ မရိတ္တာၾကာေတာ့ ခပ္ရွည္ရွည္ႀကီးေနမွာေပါ့။ သကၤန္း သပိတ္ေတြကလဲ အိုအို ႏြမ္းႏြမ္းေတြနဲ႔။
ရွင္ဘုရင္က ဒီပုဂၢိဳလ္လဲျမင္လိုက္ေရာ၊ “ေဟ့ … ေဟ့ … အမတ္ေတြ လာၾကည့္ၾကစမ္း၊ ေဟာဟိုက ႂကြလာတဲ့ကိုယ္ေတာ္ႀကီးဟာ ဆံပင္ေတြလဲ ရွည္ေနၿပီ၊ သကၤန္း သပိတ္ေတြလဲ အိုအိုႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔၊ ဧကႏၲ ေတာရေဆာက္တည္ေနတဲ့ ရဟႏာၱပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီးျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္၊ ကဲ … ပြဲေတာ္အုပ္ကို မ ခဲ့ၾက” ဆိုၿပီး ကိုယ္တိုင္လဲ နန္းေတာ္ေအာက္ဆင္း ေစာင့္ေနလိုက္သတဲ့။
ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကလဲ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အိေႁႏၵဆည္ၿပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာလို႔ နန္းေတာ္ေရွ႕လဲေရာက္ေရာ ရွင္ဘုရင္ႀကီးက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ ပြဲေတာ္စာေတြ သပိတ္နဲ႔အျပည့္ ေလာင္းလွဴလိုက္သတဲ့။
ကိုယ္ေတာ္ႀကီးလဲ ႂကြသြားေရာ ရွင္ဘုရင္က သူ႔အိပ္မက္ဘယ္ေလာက္ထိမွန္သလဲ ဆိုတာသိရေအာင္ အမတ္တစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး “ကိုယ္ေတာ္ႀကီးေနာက္က မေယာင္မလည္ မ်က္ျခည္ မျပတ္လိုက္ၾကည့္စမ္း၊ ရဟႏာၱမေထရ္ျမတ္ႀကီးေတြဆိုတာ ေတာရပ္မွာေနၾကတာ၊ ၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္ရင္ စ်ာန္အဘိဉာဥ္နဲ႔ ေကာင္းကင္ ကို ပ်ံတက္ခ်င္တက္သြားလိမ့္မယ္” ဆိုၿပီး လိုက္ၾကည့္ခိုင္းသတဲ့။
ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက ၿမိဳ႕ျပင္လဲေရာက္ေရာ “အသက္ေဘးကေတာ့ လြတ္ၿပီဟဲ့” ဆိုၿပီး ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ သုႆန္ဘက္ကို သုတ္ေျခတင္ေတာ့တယ္။ အမတ္ကလဲ ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ မ်က္ျခည္မျပတ္ လိုက္ေခ်ာင္းရ ေတာ့တာေပါ့။ သုႆန္ဇရပ္လဲေရာက္ေရာ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက သူ႔မယားကို “ကဲ … မင့္ခ်င္ျခင္းေတာ့ရခဲ႔ၿပီ၊ ကံေကာင္းလို႔ ေခါင္းမျပတ္တာေပါ့ကြာ” လို႔ေျပာရင္း သပိတ္ကို မယားလက္ထဲအပ္၊ သူလဲ အဝတ္ေတြလဲၿပီး သကၤန္းေတြကိုေတာ့ ေျမထဲ ယက္ၿပီး ဖို႔ပစ္လိုက္ေတာ့သတဲ့။
ဒါကို အစအဆံုးျမင္ေနရတဲ့အမတ္က “အင္း … ငါျမင္ရတဲ့အတိုင္းသာ ရွင္ဘုရင္ႀကီးကို သံေတာ္ဦး တင္လိုက္ရင္ ရွင္ဘုရင္ႀကီးလဲ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ေစတနာေတြပ်က္သြားမယ္။ ဒီသူေတာင္းစား လင္မယားလဲ ဇက္ျပတ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ” လို႔ေတြးၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ သံေတာ္ဦးတင္ဖို႔ စဥ္းစားရင္း နန္းေတာ္ကို ျပန္လာတယ္။
ျမန္မာေတြ အမွတ္အေျပာမွားေနတဲ့ စကားပံုတစ္ခုရိွတယ္။ “မုသားမပါ၊ လကၤာမေခ်ာ” ဆိုတာေပါ့။ အမွန္က “မုတမပါ လကၤာမေခ်ာ”လို႔ ဆိုတာပါ။ “ဒိ႒၊ သုတ၊ မုတ” ဆိုတာရိွတယ္။
ဒိ႒ … ဆိုတာ မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ရတာ။ သုတ … ဆိုတာ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားရတာ။ မုတ … ဆိုတာကေတာ့ အဲဒီ ျမင္ရၾကားရတာကို အခ်ိန္အခါ အေျခအေနနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ အသံုးခ်ဖို႔ ႏိွဳင္းယွဥ္စဥ္းစားတာကို ေျပာတာပါ။ “အဲဒီ မုတ ပါမွ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔မယ္” လို႔ ဆိုလိုတဲ့စကားပံုပါ။
အခုလဲ အမတ္က အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေအာင္၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္အက်ိဳးမယုတ္ေအာင္ ဘယ္လိုေလွ်ာက္တင္ရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတာ။ နန္းေတာ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ရွင္ဘုရင္ႀကီးက ပြဲေတာ္ေတာင္ မတည္ႏိုင္ေသးဘူး။ သူလႊတ္လိုက္တဲ့ အမတ္ျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ရင္းေစာင့္ေနတာ။ အမတ္လဲျပန္ေရာက္လာ ေရာ သံေတာ္ဦးတင္တာကိုေတာင္မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ “ဘယ့္ႏွယ္လဲအမတ္ႀကီး၊ ငါကိုယ္ေတာ္အိပ္မက္ျမင္ တဲ့အတိုင္း အမွန္ပဲမဟုတ္လား” ဆိုၿပီး အေလာတႀကီးေမးေတာ့တာပဲ။
အမတ္ႀကီးက “မွန္လွပါ … အရွင္မင္းႀကီးအမိန္႔ေတာ္အတိုင္း ဘုရားကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး မ်က္ျခည္မျပတ္ လိုက္ၾကည့္တဲ့အခါ သုႆန္ဇရပ္လဲေရာက္ေရာ သကၤန္းေရာင္ေပ်ာက္သြားပါတယ္ဘုရား” လို႔ သံေတာ္ဦးလဲ တင္လိုက္ေရာ ရွင္ဘုရင္ႀကီးက ဝမ္းသာအားရနဲ႔ “ငါဟဲ႔ေယာက္်ား၊ ေလာကမွာ ငါလို ရဟႏာၱစစ္စစ္ကို ဆြမ္းေလာင္းလွဴခြင့္ရတဲ့လူ ခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူရိွႏိုင္ေသးတုံး” ဆိုၿပီး လက္ခေမာင္းခပ္ ဝမ္းသာေနလိုက္တာ အဲဒီတစ္နပ္ ပြဲေတာ္ေတာင္ မတည္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။
အဲဒီေန႔ညေနေစာင္းမွာပဲ တျခားျပည္နယ္တစ္ခုက ဆင္ဖမ္းသမားေတြက ဆင္ျဖဴေတာ္တစ္ေကာင္ ရလို႔ဆိုၿပီး ရွင္ဘုရင္ႀကီးကို လာဆက္သတဲ့။ အဲဒီရွင္ဘုရင္ႀကီးလဲ ဆင္ျဖဴရွင္မင္းတရားႀကီးအျဖစ္ ထင္ရွား သြားသတဲ့။ မုတပါလို႔ လကၤာေခ်ာသြားတဲ့သေဘာလို႔လဲ ယူဆႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေျပာလိုရင္းကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကပဲ အလွဴတစ္ခုအက်ိဳးႀကီးဖို႔ ဆိုတာ “အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ျမင့္ျမတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္” ဆိုၿပီး အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ျမတ္၊ မျမတ္ ေရြးခ်ယ္တတ္ၾကသူ ေတြ မ်ားေနတယ္။ ပါရမီေတာ္အရေျပာရင္ “ပုဂၢိဳလ္ယုတ္ျမတ္ ေရြးခ်ယ္လွဴတဲ့ဒါနဟာ ပါရမီမေျမာက္ဘူး” လို႔ ဆိုပါတယ္။ (ျမန္မာလိုၾကည့္ခ်င္ရင္ တိပိဋကဆရာေတာ္အရွင္သုမဂၤလာလကၤာရေရးတဲ့ “ပါရမီ”ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာၾကည့္ပါ။)
ျမတ္စြာဘုရားကလဲ “ေစတနာဟံ ဘိကၡေဝ ကမၼံ ဝဒါမိ= ေပးလွဴျပဳလုပ္သူရဲ႕ ေစတနာကိုသာ ကံလို႔ ငါဘုရား ဆံုးမတယ္” လို႔ မိန္႔ၾကားထားပါတယ္။
အခုေျပာခဲ့တဲ့ ဆင္ျဖဴရွင္မင္းႀကီးဆိုတာ ကိုလဲ “ဒါဟာ ဒ႑ာရီေတြပါ၊ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ” လို႔ သံသယျဖစ္သူလဲ ရိွေကာင္းရိွေနဦးမယ္ထင္ပါတယ္။
ခိုင္မာထင္ရွားတဲ့ သာဓကတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ေဝႆႏၲရာမင္းႀကီးရဲ႕ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို လွဴဒါန္းတဲ့အလွဴပြဲကို အေသအခ်ာ ေလ့လာၾကည့္ပါ။ ဒီအလွဴပြဲဟာ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လြန္းတဲ့အတြက္ ေျမႀကီးကေတာင္ သာဓုေခၚသည့္အလား သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ခုႏွစ္ႀကိမ္လွဳပ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီအလွဴပြဲမွာ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တဲ့ ဇူဇကာပုဏၰားႀကီးဆိုတာကေတာ့ အသက္ႀကီး ႀကီးမွ မယားငယ္ငယ္ေလး ကို ယူထားတဲ့ ကိေလသာအိုး အလွဴခံဆိုးႀကီးဆိုတာ အားလံုးၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။
ကဲ … ဒီေလာက္ဆို သံဃာကို ၾကည္ညိဳတတ္ေအာင္ ဘယ္လိုစိတ္ထားရမယ္ဆိုတာလဲ သေဘာေပါက္ေလာက္ပါၿပီ။
ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္ထားတတ္ၾကပါေစ။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ (ေတာင္စြန္း)